De recordhoudsters

Laat ze maar schuiven de vrouwelijke directeuren van de schooltjes. Ze mogen dan traditioneel minder ervaring hebben in de bouw en ze mogen dan wel geen relaties hebben met winkels waar je bouwmaterialen kan kopen, maar relaties onderhouden met de dorpen, daar zijn ze heel goed in en organiseren kunnen ze ook. En zo komt het dat de Mae Sariang School en de Huay Naam Saai School, de twee schooltjes met vrouwelijke directeuren, de schooltjes zijn waar de bouw van kantines en slaapgebouwen het verst gevorderd is.
En we zijn op alle scholen tegelijkertijd begonnen.

De hele dorpsgemeenschap wordt ingezet om de faciliteiten te realiseren: de leerlingen helpen in de vrije tijd met het uitladen van de bouwmaterialen en met het klaar maken van het land waar gebouwd gaat worden, de ouders helpen bij toerbeurt met de bouw.

Voor de kinderen is het een unieke ervaring en als er een gebouw klaar is, weten heel wat leerlingen hoe je iets moet metselen, hoe je cement moet mengen en wat er allemaal aan materialen in een filter van de schoonwater installatie gaat.

De leerkrachten koken samen met vrouwen uit het dorp de lunch voor de vrijwilligers. Iedereen werkt als vrijwilliger in de Samsara projecten.

En dan wens ik alle lezers aan het einde van deze week een leuk oud en nieuw en een optimistisch 2012.

25 Schoonwater installaties

Op zichzelf is een schoonwater installatie niet een moeilijk product. Maar er komt veel voor kijken, zeker voor Samsara, Thailand. Bij slaapzalen en kantines zijn het de schooltjes, die de bouw en de inzet van de vrijwilligers regelen. Bij de schoonwater installaties moeten we als stichting veel zelf doen. Ten eerste bestellen wij de installaties. Niemand in Chiangmai en ver daarbuiten heeft ergens 25 schoonwater machines staan, dus deze moeten op tijd besteld worden. Dan worden ze allemaal naar het huis van Ratana gebracht.

Die plakt met haar boksers de namen van de donoren met plakletters op de blauwe filtermachines en op de pvc tanks. Dan worden ze met pick-ups (in een pick-up kunnen maximaal 4 machines) naar de verschillende scholen gebracht (tussen de 250 en 350 km vanaf Chiangmai).  

De kunst is dan om te zorgen dat de juiste beplakte machine en tank bij de juiste school aankomen. Dat is niet altijd eenvoudig, want de chauffeur kan geen Engelse tekst lezen. Meestal gaat het goed, maar soms ook niet. Dan brengt de directeur van school A de machine weer naar school B. In het geval waar wij bij waren, vergat de directeur echter, toen hij onder de toegangspoort van het schooltje doorreed, dat de installatie achter in zijn auto stond, met als resultaat dat het met een enorm lawaai tegen de mooie poort omviel.

Indien de leiding van de school niet weet hoe de installatie aan te leggen en te onderhouden, geven wij een training. Dan moet eerst ergens op een school een pilot schoonwater installatie worden gebouwd. Het voordeel is dan wel, dat na afloop van de training iedere school zelf de installatie naar de schooltjes kan meenemen. 

Wij leveren tekeningen en foto’s aan hoe de installatie er uiteindelijk uit moet zien, maar elke keer is het weer buitengewoon komisch om te zien hoe elke school daar een eigen invulling aan geeft. Echter, creativiteit moet in deze maatschappij beloond worden, dus daar zeuren we niet over. En dan hebben wij een bord dat bij de installatie opgehangen moet worden. “Alleen te gebruiken voor drinkwater” staat erop, dit om te voorkomen dat de voeten gewassen worden of de tuin besproeid wordt met schoon goed drinkwater. Daar gaat meestal een hele sessie telefoontjes overheen met daarna de gemailde foto’s als bewijs, om dat bord ook daadwerkelijk opgehangen te krijgen.

Van de 25 schoonwater installaties die wij op dit moment aan het installeren zijn, zijn er 22 uit de donatie van Wilde Ganzen en Stichting Samsara in Nederland.

En toen was er geen weg meer …

Ratana en de heer Praweet, samen verantwoordelijk voor alle bouwprojecten op de schooltjes, hebben afgelopen week samen een aantal scholen bezocht, om afspraken te maken over de bouw.

Met goede moed op weg

Normaal is het mogelijk om vijf van de schooltjes in Khun Yuam, waar Samsara projecten uitvoert, in een lange rondlopende weg te bezoeken. De weg is niet geplaveid, maar normaal goed berijdbaar. Om 8 uur vertrokken ze in een 4WD van het Departement van Onderwijs. De eerste twee schooltjes waren geen probleem, maar bij de tweede school kwam het bericht dat de andere schooltjes niet meer per auto bereikbaar waren.

De weg is weg

Een “landslide” had de weg in de afgrond laten verdwijnen. Om 11 uur vertrok Ratana achterop de motor bij de heer Praweet, die de motor te leen kreeg van een leraar. Twee leraren gingen op een andere motor mee om de weg te wijzen over smalle bosweggetjes.

Zo werden de volgende twee schooltjes bezocht. Op de terugweg liet Ratana de heer Praweet stoppen om foto’s te nemen van het adembenemende landschap. Zij gebaarde naar de twee leraren om door te rijden en de lunch vast klaar te maken.

Het adembenemende landschap

Dat had ze niet moeten doen, want na de fotosessie deed de motor van de heer Praweet het niet meer en moesten ze de zware motor door het rulle zand de berg op sjouwen en weer af, weer op en weer af.

Duwen, de enige manier om
 vooruit te komen

Twee uur later kwamen ze bezweet, moe en met spierpijn op het schooltje aan. Om 3 uur uur werd de lunch eindelijk genoten en om 4 uur vertrokken Ratana en de heer Praweet met de 4WD om weer terug te rijden en het vijfde schooltje van de andere kant te benaderen. Maar ze hadden weer pech. De elektriciteitsmaatschappij was op de verharde weg elektriciteitsdraden aan het doortrekken en de auto blokkeerde gedurende 1½ uur de weg. Het werd al donker en het vijfde schooltje kon niet meer bezocht worden.
“Never a dull moment”.



De blokkade



Andere geografische omstandigheden bepalen ook de uitwerking

Tijdens onze inventaris van wat de schooltjes in het Khun Yuam district nodig hebben in februari dit jaar, ontdekte Samsara dat de situatie op de schooltjes bij nader inzien toch niet meer van hetzelfde was. Bergen ja, bergvolken ja, schooltje ook ja, maar de bergen zijn veel steiler dan in de zuidelijke districten van de provincie en de bodem is rotsachtig. Daarom wonen er niet veel minderheden hoger in de bergen, maar wonen ze in grotere dorpen in de dalen aan rivieren of wegen. Dit had tot gevolg dat er geen slaapzalen nodig waren op de lagere scholen in Khun Yuam. De kinderen konden allemaal gemakkelijk naar huis lopen. Op de schaarsere middelbare scholen bleken echter wel veel voorzieningen nodig. En zo kwam het, dat we op die scholen meer dan normaal zouden gaan bouwen en ook grotere slaapzalen, omdat middelbare scholieren in stapelbedden slapen en niet meer op matrassen op de grond.

Wat we te laat doorkregen, is dat die andere geografische omstandigheden ook effect zouden gaan hebben op de uitwerking van ons bouwprogramma. 

Inmiddels is het 4 weken geleden dat de scholen de donaties hebben ontvangen en een paar dagen geleden bleek dat veel scholen nog niet met de uitvoering begonnen waren. Dat betekende dat er nog maar 2 van de 3 bouwmaanden over waren.

Ik besloot daarom plotseling mijn gezicht maar eens te laten zien en had de afgelopen dagen afspraken met de grotere scholen en met de directeur van het Departement van Onderwijs, waar alle schooltjes onder vallen. Wat bleek: de bergvolken in Khun Yuam wonen in dalen en kunnen rijst verbouwen en november is de maand van de oogst. Dus kon er niet geholpen worden met de bouw op de scholen. Ook bleek dat de leerkrachten de ouders niet goed kenden. De grotere middelbare school in het dorp Khun Yuam heeft geen relaties met de dorpjes in de dalen. Om de ouders te vragen om te komen helpen, was dan ook niet zo vanzelfsprekend. Tenslotte bleek dat er in provinciehoofdstad Mae Hong Son geen bouwbedrijf van betekenis is en dat betekende dat alle bouwmaterialen uit de buurt van Chiangmai aangevoerd moeten worden wat hogere transportkosten met zich meebrengt. De scholen kwamen dus geld te kort. De bouwkosten rijzen overigens ook de pan uit. Inflatie, de overstromingen in Bangkok en een enorme bouwwoede in het noorden en noordoosten van Thailand zijn daarvan de oorzaak.



Na veel discussie heb ik uiteindelijk de garantie gekregen dat de projecten toch in februari en in mei klaar zullen zijn. Als dat ook werkelijk gebeurt, heb ik de grotere scholen een kleine bonus in het vooruitzicht gesteld. Verder heb ik beloofd de donaties voor volgend jaar in het district Paai per project te verhogen, zodat de school geen geld hoeft bij te leggen.

Dit jaar kan die verhoging niet meer en daarom heeft het Departement van Onderwijs besloten om wat extra budget vrij te maken om alle projecten toch te kunnen realiseren.

Op 5 december, vaderdag en de verjaardag van de koning zullen op alle schooltjes grote groepen dorpelingen aanwezig zijn om de bouw van alle projecten op te starten.

Met de heer Somchit Ratanapen gaat het niet goed. Hij komt niet uit een coma waar hij na de hersenbloeding in terecht is gekomen en eigenlijk heeft het ziekenhuis alle hoop op genezing opgegeven. Wij hebben met zijn vrouw gesproken, adjunct directeur van een van de grotere scholen, en ook zij verwacht dat hij in de komende weken zal sterven.