Observaties vanuit een nieuw district

Elk jaar bouwt Samsara voorzieningen op schooltjes voor bergvolkkinderen in een nieuw district in Mae Hong Son, de armste provincie van Thailand. In het volgend bouwjaar, beginnend in oktober 2013, gaan we bouwen in het district Pangmapha. Om projectaanvragen voor de donoren te kunnen schrijven, vroegen we de schooltjes in dit district ons te laten weten wat ze nodig dachten te hebben en in de derde week van december zijn we zelf gaan kijken.

Mae Hong Son is één groot berggebied, maar elk district is weer anders. Pangmapha is qua landschap het mooist. De lokale naam betekent “de drie misten” en die laaghangende bewolking tussen de bergen is, wanneer je er bovenuit rijdt, fabelachtig mooi. De kalksteen bergen hebben door verwering de mooiste vormen, soms begroeid zoals in Guilin in China en soms met steile rotswanden.

De bergen zijn hier zeer stijl, de weg lijkt wel een achtbaan. De wegen zijn goed, het zijn er maar drie. Dit in tegenstelling tot andere meer glooiende districten waar vele zeer slechte wegen te vinden zijn. In Pangmapha woont bijna iedereen dan ook langs de weg in de valleitjes.

 

Kinderen kunnen elke dag naar huis.

Voor het werk van Samsara heeft dit grote gevolgen: kinderen hoeven niet te slapen in slaapzalen op school, want ze kunnen naar huis. Het probleem in dit district zijn de sanitaire voorzieningen en de voorzieningen voor de leerkrachten. 

Hadden we de afgelopen tien jaar vooral te maken met de Karen en Hmong volkeren, nu werken we met de Lahu, Lisu en de Shan, ook wel Thai Yai genoemd, komend uit Birma. Aan het einde van een afsplitsing vlak tegen de Birmese grens troffen we een volledig Chinees dorp aan met overal Chinese karakters en rode lantaarns. De kinderen spreken Chinees en moeten op school Thai leren. Het zijn afstammelingen van de Kuomintang uit China, die nadat Mao aan de macht kwam, hier naartoe gevlucht zijn. Ze hielden zich tot tien jaar geleden bezig met de opiumhandel. Sommige Lahu geloven nog sterk in geesten en willen niet helpen met de bouw, omdat de grondgeest dan gestoord wordt.

Jeep met soldaten op school.

Het gebied ligt pal langs de Birmese grens. Overal zijn wachtposten met soldaten. Elke keer werd onze auto gecontroleerd en zonder onze begeleiders waren we niet veel verder gekomen. Soldaten zijn ook te vinden op sommige schooltjes en zij zijn het dan ook, die in sommige gevallen zullen gaan helpen met de bouw van de Samsara voorzieningen.
Om in dit district te komen moet je vanuit Chiangmai vijf uur rijden over een goede maar steile weg met duizenden bochten, waaronder vele haarspeldbochten die over twee hoge passen gaan. Maar in het district zelf zijn we weer minder tijd kwijt, omdat de meeste schooltjes aan de drie wegen liggen, die weliswaar steil de bergen in gaan, maar meestal geasfalteerd of goed verhard zijn.
Waarschijnlijk als gevolg hiervan, troffen we voor het eerst ook andere stichtingen en bedrijven aan die gebouwen of voorzieningen op de schooltjes hadden gesponsord. Soms heel nuttig, maar een Music Room terwijl het schooltje in het droge seizoen geen toegang tot water heeft, lijkt mij geen prioriteit.

Zo zie je maar weer dat je goed van de plaatselijke omstandigheden op de hoogte moet zijn om projecten hier te kunnen uitvoeren.

Ik wens iedereen een leuke jaarwisseling en een gezond en goed 2013!

Gebeten door een hond

De afgelopen week bezochten we schooltjes in het berggebied van het district Pangmapha om te inventariseren of de voorzieningen, die ze gevraagd hadden ook werkelijk nodig zijn. Samsara probeert die dan het volgend bouwseizoen (oktober 2013-mei 2014) te realiseren.

Op de vierde dag, hoog in de bergen op het schooltje Huay Makua Som, werd ik door een hond gebeten. Normaal loop ik, al opschrijvend wat we zien en horen, een beetje achter de directeur en leerkrachten aan. Maar deze dag moesten we heel veel schooltjes bezoeken, het tempo moest wat hoger liggen wilde ons dat gaan lukken, dus ik liep vooraan. We waren op weg naar drie hutten aan de rand van het schoolterrein waar de leerkrachten onder erbarmelijke omstandigheden verblijven.

De hond na de aanval

Ik liep naar de eerste hut en werd toen aangevallen door een hond. Later bleek dat in die hut drie puppies van de hond lagen, die ze wilde beschermen tegen zo’n vreemd ruikende buitenlander. Ik werd op drie plaatsen gebeten en mijn broek was kapot. De wonden waren gelukkig niet diep, maar het bloedde wel en berghonden zijn niet ingeënt tegen hondsdolheid. Ik heb wel tetanusvaccinaties gehad, maar het was gezien de verwaarloosde staat van de hond raadzaam om vaccinaties tegen hondsdolheid in het dichtstbijzijnde ziekenhuis te gaan halen.

ER

De medische post in het dorp had die vaccinaties niet dus moesten we de berg weer helemaal af rijden naar het beste ziekenhuis van de hoofdstad van de provincie Mae Hong Son. Daar zat ik al snel in de Emergency Room en het leek wel ER: na twee minuten werd een oudere vrouw op een brancard binnengereden en gereanimeerd. Het mocht niet meer baten, ze heeft het niet gehaald. Ik zat er tegenover en kon alles zien. Er waren wel gordijntjes maar die werden niet dichtgetrokken. Even later werd er een tweede patiënt binnengebracht, van de motor gevallen (zal eens niet). De dokter had het druk, het was lunchpauze (de verpleegsters zaten te eten in de ER!), ik was terecht geen prioriteit. Ondertussen druppelden de vele familieleden van de oudere vrouw binnen en vielen huilend over het bed heen.
Naast mij werd een man aan zijn oog en een ander aan zijn been geholpen. Het leek wel een film. Ondertussen kon ik de ER goed bestuderen: smerige vloer, lampen vol met spinnenwebben, geen schoon laken op de bedden als je erop moet gaan liggen. Een wereld van verschil met het topziekenhuis van Bangkok waar ik zes weken geleden voor mijn oog was. Uiteindelijk kreeg ik, nadat de wonden waren schoongemaakt, mijn vaccinatie. Ik moet er de komende maand nog vier gaan halen. 

Toen het klaar was, waren we vier uur verder. Geen tijd meer om andere schooltjes te bezoeken, maar onze begeleider had ze ondertussen weten te bereiken. Alle directeuren hadden in de tussentijd foto’s van hun school gemaakt en kwamen samen op een schooltje aan de weg naar ons hotel. Daar konden we toch nog bespreken wat ze nodig hadden. De volgende week meer over dit bezoek.

Ik wens iedereen hele prettige feestdagen.

Veel uitzoekwerk

Samsara bouwt elk jaar in een nieuw district. Deze week bezoeken we een nieuw district in de provincie Mae Hong Son. We gaan het volgend droge seizoen (november 2013 tot mei 2014) bouwen op schooltjes in Pangmapha. We moeten er nu heen om een beeld te krijgen wat er aan voorzieningen nodig is op die schooltjes. Zonder deze bezoeken kunnen we geen projectvoorstellen doen aan de donoren.
De schooltjes stuurden ons deze maand overzichten wat ze zelf nodig denken te hebben. Ratana en ik bekijken dat vervolgens en we maken per school een lijst wat hoognodig is. Daarna bekijken we hoeveel dat zou gaan kosten. Vervolgens beoordeel ik of het haalbaar is om er donaties voor te krijgen. Als het teveel is, moet ik prioriteiten stellen. Daarna ga ik projectvoorstellen doen aan alle individuele donoren.

Een overzicht krijgen welke schooltjes in dit gebied liggen, is niet zo moeilijk. Het Departement van Onderwijs heeft een website waar ze allemaal opstaan, in Thai weliswaar. Vervolgens is het wel een hele kunst om te weten te komen waar de schooltjes precies liggen in het bergachtig gebied zonder een officieel wegenstelsel. Het kaartje dat ik van het Departement kreeg, was 12 jaar oud. Daar staat de helft van de schooltjes niet op en de andere helft is zeer onnauwkeurig op de kaart geplaatst. Wegen staan ook niet op die kaart, dus je kunt geen routes uitstippelen. Ik kan dat natuurlijk aan Mr. Praweet vragen, hij kent alle scholen en zal ons er moeiteloos heen rijden. Maar dan weet je nooit welke scholen je gaat bezoeken en vooral ook welke scholen je niet bezoekt. Dus heb ik een week lang op vele kaarten van dit gebied zitten turen, alles gedrukt in kleine lettertjes, in het Thai en allemaal niet erg precies. Op de ene kaart vind je dorpje A en op de andere kaart dorpje B. Zo krijg ik langzaam wel een beeld waar de schooltjes zouden kunnen liggen en maak ik routes voor elke dag.

We zullen in 5 dagen 21 schooltjes bezoeken en op zeker 10 schooltjes zullen we directeuren ontmoeten van schooltjes die nog veel verder weg liggen. Die hebben we gevraagd om met veel foto’s van hun schooltje langs te komen, zodat we die samen met hen op de computer kunnen gaan bekijken en analyseren.

Hoe het allemaal gegaan is daarover volgende week meer.

De eerste voorzieningen zijn gebouwd!

Ondanks alle problemen die de schooltjes moeten overwinnen, worden er ook veel resultaten geboekt: van de 31 waterinstallaties zijn er al 12 klaar en 10 bijna klaar. Alle schooltjes hebben dezelfde bouwtekening en die volgen ze ook nauwkeurig. Daarna echter laten ze al hun creativiteit los op het muurtje waar de kraan uitkomt. Wij hebben nu 90 verschillende waterinstallaties laten instaleren met 90 verschillende muurtjes.

Ook de bouw van grotere voorzieningen zoals wateropslagtanks, toiletgebouwen, kantines en slaapzalen vordert gestaag. 

 

In december en januari brengen we weer toezicht bezoeken. In februari hopen we alle officiële openingen te verrichten, waarbij elke voorziening wordt overgedragen aan het Departement van Onderwijs. Maar, dat is nog ver weg en er kan nog heel veel gebeuren.