vrijdag 29 maart 2013

Net4kids, daar kun je op rekenen

Na de Stichting Samsara met de meerpremie van Wilde Ganzen en Nico Nobel, is Net4kids de derde grote donor uit Nederland. Zij is al donateur van Samsara sinds 2009. 
In 2009, 2010 en 2011 heeft Net4kids elk jaar 50.000 euro gedoneerd voor voorzieningen als kantines en slaapzalen voor regioscholen. Dit zijn middelbare scholen waar kinderen van bergvolkeren naar toe gaan, nadat ze de lagere school in hun eigen omgeving hebben gevolgd. Deze middelbare scholen waren totaal niet geëquipeerd voor een grotere toestroom van bergvolkkinderen, die in het verleden immers nauwelijks de lagere school afmaakten. Door alle voorzieningen, die Samsara op die lagere schooltjes heeft gebouwd, stroomden er steeds meer kinderen door naar het middelbaar onderwijs. Meer slaapzalen en kantines waren daar dan ook hard nodig. Met de drie jaarlijkse donaties van Net4kids heeft Samsara zes middelbare scholen uit de brand kunnen helpen. Daar studeren nu heel veel meer bergvolkkinderen. 









Toen Samsara min of meer klaar was met het bouwen van faciliteiten op schooltjes in het zuiden van de provincie Mae Hong Son en wilde beginnen met een bouwplan voor de schooltjes in het noorden van die provincie, werd Net4kids bereid gevonden ook hieraan een bijdrage te leveren. Gedurende een periode van vier jaar, van 2011 tot 2014, zal Net4kids 40.000 euro per jaar doneren voor de bouw van met name slaapgebouwen voor leerkrachten. Daarnaast geeft Net4kids soms ook nog extra donaties. 

Samsara heeft in september 2010 een presentatie gegeven voor de donoren van Net4kids en Net4kids is in oktober 2010 op projectbezoek geweest en dat heeft de onderlinge relatie enorm versterkt. Een vertrouwensbasis is gecreëerd. Samsara levert elk jaar het geplande resultaat. Dat heeft tot nu toe geleid tot een niet bureaucratische relatie tussen de twee stichtingen, die door Samsara erg op prijs wordt gesteld.
Samsara heeft maximaal 5% overhead en wil dat graag ook zo houden. Dat kan alleen wanneer wij onze vrije tijd steken in efficiënt en resultaatgerichte projectbegeleiding. Net als Net4kids willen wij dat het grootste deel van de donaties naar de projecten zelf gaat.





vrijdag 22 maart 2013

Het studiebeurzenprogramma van Samsara

Naast het bouwprogramma heeft Samsara ook een beurzenprogramma in de provincie Mae Hong Son. De afgelopen 10 jaar heeft Samsara zo’n 700 beurzen verstrekt, elke beurs gemiddeld voor een periode van drie jaar.
In het schooljaar 2012-2013 verstrekte Samsara 217 beurzen: 150 aan leerlingen van de bovenbouw van de middelbare school, 28 aan studenten op de universiteit, 15 aan studenten die studeren voor ‘assistant teacher’ aan een ’community college’ en 24 voor studenten die een opleiding in de verpleging volgen.
De komende jaren zal Samsara geen nieuwe beurzen meer verstrekken aan leerlingen op de bovenbouw van de middelbare school. De regering geeft deze kinderen nu zelf beurzen zodat zij het daarvoor niet echt meer nodig hebben. Echter, om de kosten te dekken voor opleidingen daarna wel. Samsara zal meer beurzen gaan geven voor het volgen van beroepsopleidingen. Alle beurzen die Samsara verstrekt, zijn voor bergvolk kinderen uit zeer arme families.

Suuwit werd vele jaren geleden aan mij voorgesteld door zijn lerares. Hij kwam uit een zeer arme familie, hij zat op een kleine lagere school en haalde daar steeds 4 van de 4 punten …. een 10 dus. Of wij hem niet konden sponsoren, vroeg de lerares het jongetje achter de boom tevoorschijn trekkend. Zijn zusje was al van school gehaald bij gebrek aan geld en nu dreigde dit ook met Suuwit te gebeuren. Tja, dat was zeer aandoenlijk en zo begon het beurzenprogramma van Samsara.

Suuwit 10 jaar
Suuwit naar de middelbare school










Suuwit hebben we gesponsord op de lagere school, op de onderbouw en bovenbouw van de middelbare school en nu zit hij al weer in het laatste jaar van een opleiding tot leraar in Chiangmai.
Suuwit heeft op de middelbare school prijzen in de wacht gesleept voor een bonenplantmachine en voor het beste gekookte gerecht van de provincie. Tijdens zijn opleiding tot leraar gaat Suuwit regelmatig met een collectebus de markten op. Hij haalt geld op voor kleine projecten in zijn dorp. En af en toe gaat hij naar huis, waar zijn oma en zijn ouders wonen samen met zijn zus en de kinderen van de broer van zijn vader, die plotseling overleed. Suuwit is ook lid van de jeugdbeweging van de Democratische Partij in Thailand en heeft in dat kader een studiereis naar China gemaakt.

Suuwit op de lerarenopleiding

Suuwit is een schoolvoorbeeld van een geslaagde beursstudent en hij laat zien dat het loont om in onderwijs te investeren. Hij maakt de slogan van Samsara  “Getting Children to School is Giving them a Future”  helemaal waar.
 
Suuwit met zijn zus
Suuwit met zijn ouders, broer,
zus en neefje
Suuwit's oma
en zijn ouderloze neefje
 

vrijdag 15 maart 2013

Het verschil dat elektriciteit maakt

In de provincie Mae Hong Son zijn nog veel zeer geïsoleerd gelegen schooltjes. Het Ministerie van Onderwijs in Bangkok wilde die vier jaar geleden allemaal opheffen. Ze zouden een te kleine schoolpopulatie hebben. Alle schooltjes met minder dan 60 leerlingen moesten gesloten worden. Het Departement van Onderwijs van de provincie kwam in verweer. Zij nam deze schooltjes zonder toestemming van Bangkok onder haar vleugels. Nu, vier jaar later, wordt dat door Bangkok in stilte toegestaan. Toegegeven, een schooltje met 50 leerlingen is niet veel, maar zonder dit schooltje kunnen de kinderen niet naar school.
Deze schooltjes worden vaak gerund door twee leerkrachten. Ze hebben geen telefoonbereik, geen internet en meestal ook geen elektriciteit. Dit maakt het leven voor de leerkrachten en de leerlingen, die meestal een gedurende een heel semester op de school wonen, zwaar.

Een schooltje met 35 leerlingen
De televisie doet het









Daarom zijn wij als Samsara ook zo blij met een grote donatie van een Nederlandse particuliere donor, die nu al gedurende vier jaar elk jaar wordt gegeven en voor de komende twee jaar ook gegarandeerd is. Hiervan installeren wij op een school zonnepanelen, accu’s, een katalysator en elektrische bedrading voor TL verlichting in twee klaslokalen en twee televisies. Hiermee kan zo’n schooltje of toegang krijgen tot schooltelevisie of educatieve dvd’s gebruiken. Dit ontlast de leerkrachten enorm. Daarbij kunnen de kinderen in de avond bij licht eten, hun huiswerk maken en spelletjes doen. De leerkrachten kunnen hun laptops gebruiken en hun lessen voorbereiden. Het verblijf is door het licht ook veiliger voor leerkrachten en kinderen.
Tot nu toe heeft Samsara deze installatie aangelegd op 65 schooltjes. Zo’n 12 schooltjes staan nog in de wacht.

Kettingen om de banden
geen luxe in de rode modder.
De installaties worden aangelegd door Max Wöhl, de partner van Ratana, Zwitser en elektricien van beroep. Met zijn ploeg gaat hij met 4WD’s en soms met een motorfiets of op een olifant naar de schooltjes.
Het aanleggen van de installatie en het verblijf op de schooltjes in kou, hitte, regen en onder zeer primitieve omstandigheden is niet eenvoudig, maar het resultaat is elke keer weer geweldig en de leerkrachten en leerlingen zijn daar zeer blij mee.


  
Max en de kinderen

Zonnepanelen aangelegd



vrijdag 8 maart 2013

Relaties onderhouden

De donaties die Samsara ontvangt, worden nooit aan overheidsinstanties gegeven, maar altijd rechtstreeks aan de schooltjes. Samsara betrekt de overheid echter wel bij haar projecten. Medeverantwoordelijkheid dragen, leidt tot betere participatie van de schooltjes in de uitvoering van de projecten, het strakke tijdsschema kan beter worden aangehouden, problemen tijdens de bouw kunnen met de hulp van overheidsinstanties beter worden opgelost en na de overdracht van de gebouwen zorgen zij voor het onderhoud.
“Zij” zijn in dit geval de Departementen van Onderwijs in de provincie. Daar zijn er twee van, één in het zuiden met 185 schooltjes en één in het noorden met 135 schooltjes. Zij rapporteren ieder rechtstreeks aan het Ministerie van Onderwijs in Bangkok.
Ik probeer goede relaties te onderhouden met de directeuren van die twee Departementen. Die wisselen echter zo vaak, dat het meer hout snijdt om met de plaatsvervangers goede relaties te hebben.
Ook ga ik een keer per jaar naar Bangkok om met het Ministerie van Onderwijs zelf te praten. Dat deed ik met Mevrouw Kasama Varavarn Na Ayutthaya, voormalig secretaris generaal van het basisonderwijs in Thailand. Zij is nu met pensioen maar elk jaar maak ik toch een afspraak met haar. Zij heeft een groot netwerk en met al die wisselende regeringen, wisselt de Minister van Onderwijs ook elk jaar of vaker.

Dit jaar bood zij aan om in haar restaurant (een beetje respectabele familie in Thailand heeft óf een resort óf een restaurant) een diner te organiseren met een aantal belangrijke mensen binnen het Ministerie van Onderwijs. Ik had haar geschreven dat als Samsara over twee jaar klaar is met het realiseren van voorzieningen op de lagere scholen en de lagere middelbare scholen in de provincie Mae Hong Son, de Stichting wellicht nog twee jaar voorzieningen (vooral slaapzalen) voor bergvolk kinderen zou kunnen bouwen op hogere middelbare scholen en lagere, middelbare en hogere beroepsopleidingen in de provincie.
Doordat Samsara zoveel voorzieningen op de lagere en middelbare scholen heeft gebouwd, maken steeds meer leerlingen deze scholen af en willen nu doorstromen naar het hoger onderwijs. Echter, daar stuiten ze op hetzelfde probleem: de ouders hebben geen geld dus hebben ze studiebeurzen nodig, er is geen plek voor ze om te overnachten en de commerciële slaapgebouwen in de stad zijn te duur. Dus die scholen hebben slaapgebouwen nodig. Het gaat in totaal om zo’n tien scholen.

En zo zaten Manus, mijn partner, en ik vorige week te eten en te discussiëren met mevrouw Kasama en haar echtgenoot en verder met de plaatsvervangend secretaris generaal van het onderwijs in Thailand, de secretaris generaal van beroepsopleidingen in Thailand, een ambtenaar van het hoger onderwijs bij het ministerie en de voormalig plaatsvervangend secretaris generaal van het basisonderwijs, nu verantwoordelijk voor de projecten voor bergvolkeren van de prinses.
 

 
 






In ieder geval heb ik de toezegging gekregen dat het ministerie meer gaat investeren in het lager en hoger beroepsonderwijs in de provincie. Dat is er ook erg slecht aan toe. Maar..….. of ik dan niet al het komende bouwjaar met een pilot project kon beginnen op een school, want ze weten niet of ze over twee jaar nog op hun posten zitten en mij van dienst kunnen zijn en als ik dit jaar kan beginnen, dan zit de vaart er vast in. Nu ben ik weer aan zet. Twee slaapgebouwen en een schoonwater installatie zouden moeten kunnen. Nu ben ik bezig om er een projectvoorstel voor te schrijven, zodat ik er een donor bij kan gaan zoeken.

vrijdag 1 maart 2013

En wat je het laatst denkt aan te treffen

Uren hobbelen we vaak in een 4WD naar de schooltjes. Meestal treffen we daar aan wat we verwachten aan te treffen: een klein schooltje met slechte voorzieningen, maar natuurlijk ook met mooie nieuwe gebouwen van Samsara; dorpen die bestaan uit hutten van bamboe en golfplaten en soms wat houten planken; bergvolkkinderen en hun ouders. En dat klopt ook. Soms echter, tref je er zaken aan waarvan je dacht dat het nog jaren zou duren, voordat je die hier op de geïsoleerde bergschooltjes zou tegenkomen, zoals het “one child one tablet” project van de zittende regering. Elk kind op de lagere school zou van de regering een elektronische tablet krijgen. Kranten hebben vol gestaan met discussies, omdat de bestellingen voor de tablets in China waren geplaatst voor een extreem lage prijs, dus dat zou dat geen goede kwaliteit zijn; er zouden boeken nodig zijn in plaats van tablets en tenslotte zouden de plannen ”natuurlijk” alleen worden uitgevoerd voor de kinderen in Bangkok, niet voor de kinderen ver in de bergen.

Afgelopen zomer kwam het eerste miljoen tablets in Thailand aan. “Dat project bereikt de bergschooltjes nooit”, zei ik nog. Tot nu toe had ik er nog nooit één gezien. Maar, wat zagen we in februari op de Khun Mae La School, een schooltje ver van de bewoonde wereld? Twaalf kindjes van een jaar of 6 á 7 die, in groepjes van vier, allemaal een tablet hadden, verbonden met de computer van de leraar en die daar met veel aandacht en plezier opdrachten op zaten te verwerken. Verbijsterend!
Hoe de tablets daar terecht zijn gekomen, daar zijn we niet achter gekomen. Relaties van de directeur? Een pilot project op een afgelegen schooltje? Maar het werkte!


 






De volgende dag, op een ander eveneens ver weg gelegen schooltje, woonden we een openingsceremonie bij. De kinderen voeren meestal een traditionele boeddhistische dans, een bergvolk dans en een moderne dans op, de laatste iets heupwiegends met een elektronisch orgeltje op de achtergrond. Tot onze verbazing werd dit keer het over de gehele wereld en zeker in Azië en Thailand  het zeer populaire ”Gangnam Style” opgevoerd. En zo perfect alsof ze elke dag een video van de Koreaan Psy hadden gezien (waarschijnlijk was dat ook zo, op de laptop van een leerkracht). Niet alleen wij vonden dit uitermate komisch, ook bij het publiek, de klasgenootjes van de kinderen die het opvoerden, was het een hit.