Gebeten door een hond

De afgelopen week bezochten we schooltjes in het berggebied van het district Pangmapha om te inventariseren of de voorzieningen, die ze gevraagd hadden ook werkelijk nodig zijn. Samsara probeert die dan het volgend bouwseizoen (oktober 2013-mei 2014) te realiseren.

Op de vierde dag, hoog in de bergen op het schooltje Huay Makua Som, werd ik door een hond gebeten. Normaal loop ik, al opschrijvend wat we zien en horen, een beetje achter de directeur en leerkrachten aan. Maar deze dag moesten we heel veel schooltjes bezoeken, het tempo moest wat hoger liggen wilde ons dat gaan lukken, dus ik liep vooraan. We waren op weg naar drie hutten aan de rand van het schoolterrein waar de leerkrachten onder erbarmelijke omstandigheden verblijven.

De hond na de aanval

Ik liep naar de eerste hut en werd toen aangevallen door een hond. Later bleek dat in die hut drie puppies van de hond lagen, die ze wilde beschermen tegen zo’n vreemd ruikende buitenlander. Ik werd op drie plaatsen gebeten en mijn broek was kapot. De wonden waren gelukkig niet diep, maar het bloedde wel en berghonden zijn niet ingeënt tegen hondsdolheid. Ik heb wel tetanusvaccinaties gehad, maar het was gezien de verwaarloosde staat van de hond raadzaam om vaccinaties tegen hondsdolheid in het dichtstbijzijnde ziekenhuis te gaan halen.

ER

De medische post in het dorp had die vaccinaties niet dus moesten we de berg weer helemaal af rijden naar het beste ziekenhuis van de hoofdstad van de provincie Mae Hong Son. Daar zat ik al snel in de Emergency Room en het leek wel ER: na twee minuten werd een oudere vrouw op een brancard binnengereden en gereanimeerd. Het mocht niet meer baten, ze heeft het niet gehaald. Ik zat er tegenover en kon alles zien. Er waren wel gordijntjes maar die werden niet dichtgetrokken. Even later werd er een tweede patiënt binnengebracht, van de motor gevallen (zal eens niet). De dokter had het druk, het was lunchpauze (de verpleegsters zaten te eten in de ER!), ik was terecht geen prioriteit. Ondertussen druppelden de vele familieleden van de oudere vrouw binnen en vielen huilend over het bed heen.
Naast mij werd een man aan zijn oog en een ander aan zijn been geholpen. Het leek wel een film. Ondertussen kon ik de ER goed bestuderen: smerige vloer, lampen vol met spinnenwebben, geen schoon laken op de bedden als je erop moet gaan liggen. Een wereld van verschil met het topziekenhuis van Bangkok waar ik zes weken geleden voor mijn oog was. Uiteindelijk kreeg ik, nadat de wonden waren schoongemaakt, mijn vaccinatie. Ik moet er de komende maand nog vier gaan halen. 

Toen het klaar was, waren we vier uur verder. Geen tijd meer om andere schooltjes te bezoeken, maar onze begeleider had ze ondertussen weten te bereiken. Alle directeuren hadden in de tussentijd foto’s van hun school gemaakt en kwamen samen op een schooltje aan de weg naar ons hotel. Daar konden we toch nog bespreken wat ze nodig hadden. De volgende week meer over dit bezoek.

Ik wens iedereen hele prettige feestdagen.