Observaties vanuit een nieuw district

Elk jaar bouwt Samsara voorzieningen op schooltjes voor bergvolkkinderen in een nieuw district in Mae Hong Son, de armste provincie van Thailand. In het volgend bouwjaar, beginnend in oktober 2013, gaan we bouwen in het district Pangmapha. Om projectaanvragen voor de donoren te kunnen schrijven, vroegen we de schooltjes in dit district ons te laten weten wat ze nodig dachten te hebben en in de derde week van december zijn we zelf gaan kijken.

Mae Hong Son is één groot berggebied, maar elk district is weer anders. Pangmapha is qua landschap het mooist. De lokale naam betekent “de drie misten” en die laaghangende bewolking tussen de bergen is, wanneer je er bovenuit rijdt, fabelachtig mooi. De kalksteen bergen hebben door verwering de mooiste vormen, soms begroeid zoals in Guilin in China en soms met steile rotswanden.

De bergen zijn hier zeer stijl, de weg lijkt wel een achtbaan. De wegen zijn goed, het zijn er maar drie. Dit in tegenstelling tot andere meer glooiende districten waar vele zeer slechte wegen te vinden zijn. In Pangmapha woont bijna iedereen dan ook langs de weg in de valleitjes.

 

Kinderen kunnen elke dag naar huis.

Voor het werk van Samsara heeft dit grote gevolgen: kinderen hoeven niet te slapen in slaapzalen op school, want ze kunnen naar huis. Het probleem in dit district zijn de sanitaire voorzieningen en de voorzieningen voor de leerkrachten. 

Hadden we de afgelopen tien jaar vooral te maken met de Karen en Hmong volkeren, nu werken we met de Lahu, Lisu en de Shan, ook wel Thai Yai genoemd, komend uit Birma. Aan het einde van een afsplitsing vlak tegen de Birmese grens troffen we een volledig Chinees dorp aan met overal Chinese karakters en rode lantaarns. De kinderen spreken Chinees en moeten op school Thai leren. Het zijn afstammelingen van de Kuomintang uit China, die nadat Mao aan de macht kwam, hier naartoe gevlucht zijn. Ze hielden zich tot tien jaar geleden bezig met de opiumhandel. Sommige Lahu geloven nog sterk in geesten en willen niet helpen met de bouw, omdat de grondgeest dan gestoord wordt.

Jeep met soldaten op school.

Het gebied ligt pal langs de Birmese grens. Overal zijn wachtposten met soldaten. Elke keer werd onze auto gecontroleerd en zonder onze begeleiders waren we niet veel verder gekomen. Soldaten zijn ook te vinden op sommige schooltjes en zij zijn het dan ook, die in sommige gevallen zullen gaan helpen met de bouw van de Samsara voorzieningen.
Om in dit district te komen moet je vanuit Chiangmai vijf uur rijden over een goede maar steile weg met duizenden bochten, waaronder vele haarspeldbochten die over twee hoge passen gaan. Maar in het district zelf zijn we weer minder tijd kwijt, omdat de meeste schooltjes aan de drie wegen liggen, die weliswaar steil de bergen in gaan, maar meestal geasfalteerd of goed verhard zijn.
Waarschijnlijk als gevolg hiervan, troffen we voor het eerst ook andere stichtingen en bedrijven aan die gebouwen of voorzieningen op de schooltjes hadden gesponsord. Soms heel nuttig, maar een Music Room terwijl het schooltje in het droge seizoen geen toegang tot water heeft, lijkt mij geen prioriteit.

Zo zie je maar weer dat je goed van de plaatselijke omstandigheden op de hoogte moet zijn om projecten hier te kunnen uitvoeren.

Ik wens iedereen een leuke jaarwisseling en een gezond en goed 2013!

Gebeten door een hond

De afgelopen week bezochten we schooltjes in het berggebied van het district Pangmapha om te inventariseren of de voorzieningen, die ze gevraagd hadden ook werkelijk nodig zijn. Samsara probeert die dan het volgend bouwseizoen (oktober 2013-mei 2014) te realiseren.

Op de vierde dag, hoog in de bergen op het schooltje Huay Makua Som, werd ik door een hond gebeten. Normaal loop ik, al opschrijvend wat we zien en horen, een beetje achter de directeur en leerkrachten aan. Maar deze dag moesten we heel veel schooltjes bezoeken, het tempo moest wat hoger liggen wilde ons dat gaan lukken, dus ik liep vooraan. We waren op weg naar drie hutten aan de rand van het schoolterrein waar de leerkrachten onder erbarmelijke omstandigheden verblijven.

De hond na de aanval

Ik liep naar de eerste hut en werd toen aangevallen door een hond. Later bleek dat in die hut drie puppies van de hond lagen, die ze wilde beschermen tegen zo’n vreemd ruikende buitenlander. Ik werd op drie plaatsen gebeten en mijn broek was kapot. De wonden waren gelukkig niet diep, maar het bloedde wel en berghonden zijn niet ingeënt tegen hondsdolheid. Ik heb wel tetanusvaccinaties gehad, maar het was gezien de verwaarloosde staat van de hond raadzaam om vaccinaties tegen hondsdolheid in het dichtstbijzijnde ziekenhuis te gaan halen.

ER

De medische post in het dorp had die vaccinaties niet dus moesten we de berg weer helemaal af rijden naar het beste ziekenhuis van de hoofdstad van de provincie Mae Hong Son. Daar zat ik al snel in de Emergency Room en het leek wel ER: na twee minuten werd een oudere vrouw op een brancard binnengereden en gereanimeerd. Het mocht niet meer baten, ze heeft het niet gehaald. Ik zat er tegenover en kon alles zien. Er waren wel gordijntjes maar die werden niet dichtgetrokken. Even later werd er een tweede patiënt binnengebracht, van de motor gevallen (zal eens niet). De dokter had het druk, het was lunchpauze (de verpleegsters zaten te eten in de ER!), ik was terecht geen prioriteit. Ondertussen druppelden de vele familieleden van de oudere vrouw binnen en vielen huilend over het bed heen.
Naast mij werd een man aan zijn oog en een ander aan zijn been geholpen. Het leek wel een film. Ondertussen kon ik de ER goed bestuderen: smerige vloer, lampen vol met spinnenwebben, geen schoon laken op de bedden als je erop moet gaan liggen. Een wereld van verschil met het topziekenhuis van Bangkok waar ik zes weken geleden voor mijn oog was. Uiteindelijk kreeg ik, nadat de wonden waren schoongemaakt, mijn vaccinatie. Ik moet er de komende maand nog vier gaan halen. 

Toen het klaar was, waren we vier uur verder. Geen tijd meer om andere schooltjes te bezoeken, maar onze begeleider had ze ondertussen weten te bereiken. Alle directeuren hadden in de tussentijd foto’s van hun school gemaakt en kwamen samen op een schooltje aan de weg naar ons hotel. Daar konden we toch nog bespreken wat ze nodig hadden. De volgende week meer over dit bezoek.

Ik wens iedereen hele prettige feestdagen.

Veel uitzoekwerk

Samsara bouwt elk jaar in een nieuw district. Deze week bezoeken we een nieuw district in de provincie Mae Hong Son. We gaan het volgend droge seizoen (november 2013 tot mei 2014) bouwen op schooltjes in Pangmapha. We moeten er nu heen om een beeld te krijgen wat er aan voorzieningen nodig is op die schooltjes. Zonder deze bezoeken kunnen we geen projectvoorstellen doen aan de donoren.
De schooltjes stuurden ons deze maand overzichten wat ze zelf nodig denken te hebben. Ratana en ik bekijken dat vervolgens en we maken per school een lijst wat hoognodig is. Daarna bekijken we hoeveel dat zou gaan kosten. Vervolgens beoordeel ik of het haalbaar is om er donaties voor te krijgen. Als het teveel is, moet ik prioriteiten stellen. Daarna ga ik projectvoorstellen doen aan alle individuele donoren.

Een overzicht krijgen welke schooltjes in dit gebied liggen, is niet zo moeilijk. Het Departement van Onderwijs heeft een website waar ze allemaal opstaan, in Thai weliswaar. Vervolgens is het wel een hele kunst om te weten te komen waar de schooltjes precies liggen in het bergachtig gebied zonder een officieel wegenstelsel. Het kaartje dat ik van het Departement kreeg, was 12 jaar oud. Daar staat de helft van de schooltjes niet op en de andere helft is zeer onnauwkeurig op de kaart geplaatst. Wegen staan ook niet op die kaart, dus je kunt geen routes uitstippelen. Ik kan dat natuurlijk aan Mr. Praweet vragen, hij kent alle scholen en zal ons er moeiteloos heen rijden. Maar dan weet je nooit welke scholen je gaat bezoeken en vooral ook welke scholen je niet bezoekt. Dus heb ik een week lang op vele kaarten van dit gebied zitten turen, alles gedrukt in kleine lettertjes, in het Thai en allemaal niet erg precies. Op de ene kaart vind je dorpje A en op de andere kaart dorpje B. Zo krijg ik langzaam wel een beeld waar de schooltjes zouden kunnen liggen en maak ik routes voor elke dag.

We zullen in 5 dagen 21 schooltjes bezoeken en op zeker 10 schooltjes zullen we directeuren ontmoeten van schooltjes die nog veel verder weg liggen. Die hebben we gevraagd om met veel foto’s van hun schooltje langs te komen, zodat we die samen met hen op de computer kunnen gaan bekijken en analyseren.

Hoe het allemaal gegaan is daarover volgende week meer.

De eerste voorzieningen zijn gebouwd!

Ondanks alle problemen die de schooltjes moeten overwinnen, worden er ook veel resultaten geboekt: van de 31 waterinstallaties zijn er al 12 klaar en 10 bijna klaar. Alle schooltjes hebben dezelfde bouwtekening en die volgen ze ook nauwkeurig. Daarna echter laten ze al hun creativiteit los op het muurtje waar de kraan uitkomt. Wij hebben nu 90 verschillende waterinstallaties laten instaleren met 90 verschillende muurtjes.

Ook de bouw van grotere voorzieningen zoals wateropslagtanks, toiletgebouwen, kantines en slaapzalen vordert gestaag. 

 

In december en januari brengen we weer toezicht bezoeken. In februari hopen we alle officiële openingen te verrichten, waarbij elke voorziening wordt overgedragen aan het Departement van Onderwijs. Maar, dat is nog ver weg en er kan nog heel veel gebeuren.

 

Vele problematieken maar er wordt gebouwd!

De afgelopen week heeft Samsara gedurende vijf dagen 25 bergschooltjes in Pai bezocht, om te bekijken hoe het staat met de bouw van de 70 projecten, die daar gerealiseerd worden.
De schooltjes hebben zes weken geleden de eerste aanbetaling ontvangen. Elk schooltje dient zelf alle bouwmaterialen aan te schaffen. De winkel voor bouwmaterialen is zo’n  200 kilometer ver weg en de laatste 30 kilometer moeten de materialen in een pick-up truck over modderige wegen naar het schoolterrein worden getransporteerd.

In onderling overleg met het dorpshoofd worden vrijwilligers georganiseerd om de voorzieningen zoals slaapzalen, kantines, schoonwaterinstallaties en toiletgebouwen te bouwen. Voordat de faciliteiten gebouwd kunnen worden, moet land vrijgemaakt worden van bomen, wortels en stenen en daarna geëgaliseerd worden. Alles gebeurt met de hand en een schop, machines zijn er niet in de bergen.

De volgende week zal ik over de resultaten schrijven, vandaag over de problemen waar we tegenaan lopen, die de voortgang van de bouw tegenhouden of vertragen. 

Bij ons in de vallei van Chiangmai valt er al een maand niet veel regen meer. In de bergen was dat echter wel het geval. Daardoor is een aantal wegen naar zeer afgelegen schooltjes nog altijd niet berijdbaar. In oktober hebben zware slagregens bij de Muang Luang school drie bruggen weggeslagen. Dit betekende dat pas na twee weken alle bouwmaterialen op de bromfiets over een smal gerepareerd bruggetje vervoerd konden worden en Samsara bouwt veel op deze school.

Het smalle weggetje naar de Mae Ping Saka school is zo slecht geworden dat ze daarover geen betonnen palen voor de slaapzaal konden transporteren. Het verzoek kwam of het in dit een geval ook houten palen mochten zijn. Daarmee waren we voor deze ene keer akkoord.

Op een aantal schooltjes kunnen de ouders nu nog niet helpen met de bouw, omdat de oogst van de rijst nog in volle gang is. De oogst is deze week binnen dus dan kan er begonnen worden.

De directeur van de Pong Saa school heeft in oktober zijn enige zoon verloren. De jongen verdronk in de rivier. Hij is helemaal van de kaart en is tot niets te bewegen. Wij hebben een school, die er niet ver van af ligt, gevraagd deze school te helpen om de bouw aan te pakken en ook hebben we het probleem besproken met het Departement van Onderwijs. 

De Naam Plamung school ligt bijna op de grens met Birma. Het dorp heet communistisch te zijn, schijnt opium te verbouwen en onderdak te bieden aan guerrillastrijders uit Birma. Toen wij er waren, hield het Thaise leger daar net een schoonmaakbeurt. Mr. Praweet, de vertegenwoordiger van het Departement van Onderwijs, was doodsbang en vond dat wij er maar geen bezoek aan moesten brengen.

De Mae Ping School heeft een nieuwe directeur die zich moet inwerken. De voormalige directeur, die goede relaties heeft met het dorpshoofd, was er ook en daarom denken wij dat ondanks de vertraging, met wat druk onzerzijds, het de school wel gaat lukken om op tijd klaar te zijn.

De Khun Sanai school had de waterinstallatie niet gebouwd omdat ze het niet volgens onze tekening kon doen. De ligging van de school is zo steil tegen de heuvels aan dat de tank niet direct naast de waterinstallatie kon staan. Ze wilden weten of wij akkoord gingen met een andere oplossing.

En dan heb je een school die misschien de nominatie van het zwarte schaap van de familie gaat krijgen. We houden de Muang Peng school in de gaten en gaan daar over twee weken nogmaals naartoe. We hebben bij het Departement van Onderwijs al aangekaart dat deze school nog nauwelijks met bouwactiviteiten begonnen is.

Never a dull moment! Niettemin zijn al heel wat projecten in aanbouw en zelfs al klaar, waarover volgende week meer. Ondanks alles hebben we nog steeds goede hoop dat alle 70 projecten de tweede week van februari klaar zijn.

Nog steeds in gebruik en hoe!

Vaak wordt me gevraagd of ik nog wel eens terugga naar de schooltjes waar we de afgelopen jaren voorzieningen hebben gebouwd en wat de staat daarvan is. Samsara heeft nu op 150 schooltjes voorzieningen gebouwd en die kunnen we moeilijk allemaal bezoeken. We komen wel regelmatig op schooltjes waar we eerder hebben gebouwd: die schooltjes hebben dan aanvragen ingediend voor nieuwe voorzieningen, meestal omdat dankzij de Samsara voorzieningen meer kinderen naar school gaan en er meer slaapgebouwen nodig zijn. Wij honoreren dat alleen als gebouwen die eerder gebouwd zijn er goed onderhouden en schoon uitzien. We kunnen constateren dat het overgrote deel van de gebouwen er goed uitziet.

Wel hebben we door de jaren onze lessen geleerd: de eerste jaren verfden we de slaapgebouwen, kantines en toiletten wit. Dat doet we niet meer. De rode aarde spat met de vele regen tegen de gebouwen en op wit zie je alles. Daarbij gebruikten we voor de laagste meter geen olieverf en gewone verf slijt er harder af. Los daarvan zijn de eerder gebouwde gebouwen allemaal in gebruik en worden goed schoongehouden. Graag zou ik de gebouwen van de eerste jaren willen laten oververven. Wie weet gebeurt dat in de toekomst nog eens.

Wit blijft niet wit.

Olieverf in kleur.

8 jaar geleden plaatsten we kleine waterinstallaties op de schooltjes. Door de voorzieningen van Samsara kwamen echter binnen 2 jaar 50% meer kinderen op de schooltjes en bleken de waterinstallaties niet toereikend. We hebben die wel vervangen door veel grotere waterinstallaties. 

Onlangs kwamen we weer eens op de Huay Singh School. Daar hadden we in 2004 een bibliotheek/studiezaal met een regionale functie gebouwd. Wat we nu zagen oversteeg al onze verwachtingen: een druk bezochte schoolbibliotheek, elke dag open, zelfs in het weekend, ook gebruikt door leerlingen van andere scholen en door volwassenen die ergens examen voor moeten doen. De school had elders computers en nog meer boeken op de kop getikt. Een lerares van de school heeft de verantwoordelijkheid voor de bibliotheek op zich genomen en dat werkt erg enthousiasmerend. Het zag er, ruim 8 jaar na oplevering, allemaal geweldig uit!

Opening bibliotheek in 2004

De opgeleverde bibliotheek in 2004

Dezelfde bibliotheek in 2012

Veel bezoekers in de schoolbibliotheek

Samsara werkt dit droge seizoen in het district Pai

Het landschap in Pai is prachtig. De unieke combinatie van bergen, valleien en rivieren maakt dit district een paradijs. Dit heeft geleid tot een enorme toename van het aantal toeristen, met de aanleg van 1 tot 5 sterren hotels, golfbanen, restaurants en cafés tot gevolg. Ik nam dan ook aan, dat het in dit district wel mee zou vallen met de armoedige omstandigheden op de bergschooltjes. Maar ik heb geconstateerd dat het tegendeel het geval is. Geen cent uit het toerisme komt op de schooltjes terecht. Het invoeren van toeristenbelasting en dat besteden aan de ontwikkeling van onderwijs en gezondheidszorg voor de minderbedeelden, zou een oplossing zijn geweest. 

Landschap Pai

Landschap Pai

Bergvolkeren hebben het hier alleen maar moeilijker gekregen: boeren worden door bedrijven gepaaid en overgehaald om hun grond te verkopen voor toeristische doeleinden en om voedsel te produceren voor de toeristenindustrie. Daardoor wordt het voor de geïsoleerde bergdorpelingen (die soms slechts 12 km. van het dorp Pai wonen) steeds moeilijker om zelfvoorzienend te zijn in hun voedselproductie. Ze moeten het voedsel nu op de markt kopen en daarvoor hebben ze het geld niet.
 

Karen dorp

Karen

De Karen leefden en leven van de opbrengst uit het bos en van de rivier. Ze besteden per dag maximaal 0,50 eurocent per familie aan het produceren van hun eigen voedsel. Elke dag je voedsel in het hoofddorp op de markt kopen, kost een veelvoud van dit bedrag. De rivieren die de bergvolkeren van vis, garnalen en kikkers voorzagen, raken door het gebruik van pesticide (in grote hoeveelheden gebruikt in de commerciële landbouw) vervuild en door overbevissing leeg. Steeds vaker is er in het droge seizoen zelfs een groot tekort aan water, omdat al het water naar de nieuwe resorts en golfbanen gepompt wordt. 

Samsara bouwt dit jaar op 30 scholen in het district Pai. Eén van die scholen ligt bij het bergdorp Mae Ping en daar hebben de dorpelingen het heft in eigen hand genomen: land mag niet meer commercieel worden verkocht. Doet een familie dat toch, dan wordt die uitgesloten van sociale voorzieningen, leningen met lage rente en beurzen voor schoolgaande kinderen. De families worden aangemoedigd om voedsel voor eigen consumptie te verbouwen. Ze stelden ook gebieden in waar het verboden is te vissen, zodat de visstand weer op peil kan komen. 

Of zelfvoorziening in voedsel de toekomst heeft, is geheel de vraag, maar duidelijk is wel dat er bij de overheid geen beleid of programma is, dat het voortbestaan van de bergvolkeren garandeert en ontwikkelt.

5 sterren resort Pai

5 sterren resort Pai

Zonder donoren geen projecten

Deze week was ik in Bangkok om een presentatie te geven over het werk van Samsara aan de director /general manager van een Australische verzekeringsmaatschappij. Samsara is nu één van de drie overgebleven organisaties, waaruit hij gaat kiezen om in de komende jaren elk jaar 300,000 baht (7500 euro) te doneren.
Samsara Foundation heeft gelukkig al vele jaren zeer trouwe donoren. In Nederland zijn dat de Stichting Samsara, Wilde Ganzen (al donor sinds 2005), Net4kids, AsianKidzSupport,  Dr. Hofstee Stichting, Stichting De Beer, Evert en Gisela Boudewijn Stichting en niet te vergeten donaties van particulieren, die ons elk jaar weer steunen.

De donaties die in 2012 vanuit Nederland zijn gegeven, bedragen 40% van het totale bedrag aan ontvangen donaties. De donaties uit de VS, in totaal dit jaar 131,000 euro, komen op 41.5% (onze voorzitter van Samsara Foundation Thailand komt uit de VS). Op de derde plaats staan de donaties uit Zwitserland met 40.000 euro (12.5%): Foundation Jan & Oscar is opgezet door de moeder van Jan en Oscar, haar twee zonen die zij bij de tsunami van 2004 in Thailand verloor. De overige 6% komt uit Canada en Hongkong. 

Sleutelfactoren om donoren geïnteresseerd te krijgen en te houden zijn concrete projectvoorstellen; goede, zichtbare en snelle resultaten; binnen het vastgestelde budget blijven; inzichtelijke rapportages en snelle reacties op hun vragen.
Belangrijk is natuurlijk ook het doel van onze stichting, een doel dat veel donoren zeer aanspreekt: toegang tot onderwijs voor kinderen die de mogelijkheid daartoe niet hebben en waarmee ze kansen krijgen op een betere toekomst.
Voor Samsara is het fantastisch om te kunnen rekenen op zoveel terugkerende donoren. Kleine of grote bijdragen, ze dragen allemaal bij aan het totaal, zodat wij hier in Thailand elk jaar weer ons werk op de bergschooltjes kunnen uitvoeren. Daarvoor nogmaals hartelijk dank!

Onderstaande foto’s zijn een deel van de presentatie:

50%, 40% en 10%

Precies een maand geleden waren Ratana en ik 4 uur lang bij de bank om alle aanbetalingen aan de schooltjes te doen. We hadden alle bankpapieren voor de overboekingen thuis al ingevuld, maar elke betaling moet weer door de bank in de computer ingevoerd worden. Als wij op een school 5 projecten gaan realiseren, zijn dat ook 5 verschillende overboekingen. Een totaalbedrag in een keer overmaken, zou voor de betreffende school verwarrend werken. We hadden in totaal 90 overboekingen te verwerken.

Samsara betaalt voor kleine projecten direct het gehele bedrag. Voor de meeste projecten echter, betalen we een eerste termijn van 50%. De schooltjes hebben nauwelijks eigen budget, dus iets voorschieten is er niet bij.
Nadat de betalingen zijn ontvangen, beginnen de schooltjes met het inkopen van bouwmaterialen. Een weetje: bouwmaterialen zijn in Chiangmai veel goedkoper dan lokaal, dus rijden ze allemaal een paar keer met hun pick-up naar Chiangmai om daar materiaal in te kopen. Sommige scholen werken samen en huren een truck om alles te transporteren. Ondanks de transportkosten is het nog steeds goedkoper om het bouwmateriaal in Chiangmai te kopen.

De schooltjes hebben 4 maanden de tijd om een slaapgebouw of kantine te bouwen. Als ze kunnen laten zien  dat de dakspanten erop zitten (lang leve de digitale camera’s en internet), betaalt Samsara de volgende 40%. De laatste 10% betalen wij tijdens of vlak na de openingsceremonie, nadat het gebouw door ons is goedgekeurd en wij het eindverslag hebben ontvangen.

In de tweede helft van november gaan wij weer kijken hoe het ermee staat. De verwachting was dat we daarna 40% van de meeste projecten zouden kunnen overmaken. Maar ik heb nu het idee, dat een aantal directeuren van schooltjes in het district Pai een onderlinge competitie begonnen is, wie het snelst en het best de Samsara projecten kan bouwen. Na 3 weken kregen wij de eerste foto’s al binnen. De Baan Naa Chalong school en de Baan Plamung school liggen zogezegd aan kop. Ze hadden de 40% nu al nodig, een record in tijd!

 



 

 

Komen en gaan

Contacten leggen met de lokale afdelingen van het Ministerie van Onderwijs in de provincie Mae Hong Son mag een basis uitgangspunt in ons werk zijn, gemakkelijk is het niet. De eerste jaren hadden we het probleem dat we niet gezien werden, weer een stichting … eerst maar eens zien wat ze voorstellen, was de redenering. Dat probleem hebben we niet meer. Samsara stelt wat voor in deze provincie en wij hebben ons bewezen. De twee departementen van Onderwijs in de provincie Mae Hong Son, een in het zuiden met 185 schooltjes en een in het noorden met 135 schooltjes, werken nu redelijk goed met ons samen.

Het probleem is dat de leiding maar zo kort op hun positie zit. Zoals ik vorige week schreef, was het gesprek bij mij thuis met de heer Buumtiam Angsawat, de directeur van het noordelijke Departement van Onderwijs in de provincie, erg zinnig. Maar dan staat hij na 1 ½ uur op en zegt “de volgende week is mijn laatst week in deze functie”. Hij vertrekt alweer, binnen een jaar, naar een departement dat beter past bij een carrière als topambtenaar. En dat is het probleem waar we steeds mee geconfronteerd worden. Ken je net iemand die er toe doet in een district of in een afdeling, voordat je het weet zijn ze weer vertrokken. Mae Hong Son wordt als een hardship post gezien, waar je eigenlijk niet heen gedirigeerd wilt worden, maar wat soms moet, wil je in de toekomst kans maken op een meer lucratieve baan.

Wat geprobeerd wordt, is om directeuren van scholen te laten solliciteren voor een ambtenarenbaan binnen de lokale afdelingen van het Ministerie van Onderwijs. Maar helaas, voor de post van de heer Angsawat waren 36 gegadigden, alle 36 haalden echter het examen dat ze voor de baan moesten doen niet. En dus is het weer wachten op een nieuwe nummer 1. Dat kan nog maanden duren, soms jaren en moet iedereen het doen met nummer 2. Dit is schadelijk voor de ontwikkeling van het onderwijsniveau in de provincie, dat begrijpelijkerwijs laag is. Er is geen continuïteit, geen overdracht en maar heel soms werkelijke interesse. 

Dan komen er ook nog problemen bij zoals de directeur onderwijs in het district Khun Yuam, waar we vorig jaar we veel gebouwd hebben, die in coma raakte, en nog steeds, helaas. Of de directeur onderwijs van het huidige district Pai waar we werkzaam zijn. Hij is een alcoholist. Tijdens ons eerste bezoek in Pai, toen ik dat nog niet wist, wilde ik graag dat hij meeging naar een aantal schooltjes om de noden te identificeren. Per slot van rekening zouden we 10 miljoen baht in zijn district gaan besteden. Hij was te laat en bij het eerste schooltje dat we aandeden, verdween hij spoorloos en hebben we hem niet meer gezien. Annelie, laat maar, zeiden de andere Thai die met ons mee waren. Hij is altijd dronken, daar heb je toch niets aan. Maar wordt hij dan niet ontslagen, vroeg ik. Nee, zeiden ze, hij is van hier, hij heeft steun en zijn vrouw is de adjunct-directeur. Zucht …., denk je dan wel eens.

2007



2006




2008



2009

 

2011

2012



Samsara werkt met maar niet via de overheid

Dit concludeerde Pieter Marres, voorzitter van de Stichting Samsara in Nederland. Ik had er nooit zo over nagedacht, maar het is precies wat we doen. Samsara vindt het erg belangrijk om samen met de overheid te werken. Per slot van rekening zijn zij het, die de taken binnen het onderwijs moeten overnemen en doorzetten. Dat is duurzaam. Stichtingen zoals Samsara zijn er om tijdelijk de grootste noden op te heffen, om een motor tot verandering te zijn. Maar uiteindelijk moet de staat daar zelf, in alle facetten, voor gaan zorgen.

Samsara inventariseert de noden op de schooltjes altijd in het bijzijn van een vertegenwoordiger van het Departement van Onderwijs van de provincie. Samsara laat elk contract, dat we tekenen met een schooltje, mede ondertekenen door het Departement van Onderwijs. Samsara bepaalt ook waar ze het geld aan gaan besteden, maar wij maken de lokale vertegenwoordiging van de staat voor het proces en eindresultaat medeverantwoordelijk. Als we een probleem met een directeur van een schooltje hebben en we kunnen dat niet direct samen oplossen, vraagt Samsara het Departement van Onderwijs om voor die oplossing te zorgen. Samsara vraagt ook de directeur van het Departement aanwezig te zijn bij de opstartvergadering van alle projecten in een nieuw district en de vergadering te starten met een speech. Samsara overhandigt elke faciliteit officieel, tijdens de openingsceremonie op elk schooltje, over aan een vertegenwoordiger van het Departement. Zij zijn het die vanaf dat moment zorg moeten dragen voor onderhoud.

Maar ….. wij betalen de donaties in termijnen direct aan de scholen en niet aan het Departement. Daarmee voorkomen we vertragingen, vriendjespolitiek en kleine corruptie. De uiteindelijke keuze waar de donaties naar toe gaan, ligt ook bij Samsara en niet bij het Departement. 

Toen bij de opstartvergadering van alle projecten twee weken geleden, de directeur Mr. Buumtiam Angsawat zelf niet kwam maar zijn tweede man, was ik teleurgesteld. Dat is doorgekomen en twee dagen later zat hij bij mij thuis in Doi Saket, Chiangmai. En dan hoor je nog eens wat. Hij ontvangt uit Bangkok voor zo’n 140 schooltjes 100 miljoen baht per jaar. 82% gaat naar salarissen en 12% is voor voeding, onderhoud, voorzieningen, lesmaterialen en ga zo maar door.
Dat betekent omgerekend dat voor het district Paai (¼ van het gebied waar hij verantwoordelijk voor is), waar wij nu beginnen met de uitvoering van onze projecten, hij voor die taken ongeveer 3 miljoen baht heeft. Wij besteden in Paai het komende half jaar 10 miljoen baht (ongeveer 250.000 euro). Samsara betekent dus heel veel voor de verbetering van deze schooltjes.
Hoeveel stichtingen zijn eigenlijk werkzaam in uw gebied, vroeg ik hem. Geen idee, zei hij, jullie zijn de enige stichting die met de overheid werkt. Andere stichtingen, zei hij, doen denk ik rechtstreeks projecten met de schooltjes en daar zijn we niet verantwoordelijk voor.