Het zwarte schaap

Veel, heel veel is fantastisch gelopen bij het realiseren van de vele voorzieningen op de bergschooltjes. Maar een zwart schaap is er altijd bij. In dit geval was dat de Muan Pon School, waar we voorzieningen als slaapzalen, kantines, waterinstallaties en een keuken zouden gaan bouwen. Op 1 november 2011 had deze school, nadat de contracten in oktober waren ondertekend, zoals alle schooltjes de 50% termijnbetaling ontvangen en kon er met de bouw worden begonnen. Op 1 december nam Ratana een kijkje. Die avond belde ze mij op. Op de Muan Pon school was nog helemaal niets gebeurd. Dat de school nog niet met bouwen was begonnen, was tot daar aan toe. Dat deze school met 3 andere grotere scholen waar Samsara ook veel zou bouwen, besprekingen hield om de deadlines gezamenlijk niet te halen en de kleinere schooltjes, die al flink bezig waren, intimideerde, door ze voor te schrijven dat ze de foto’s van de resultaten niet naar Samsara op mochten sturen, met als gevolg dat ze daardoor de 40% termijnbetaling niet kregen, zodat ze op moesten houden met bouwen, was totaal onacceptabel.
Ik nam de volgende ochtend het eerste het beste (en enige) vliegtuig naar Mae Hong Son voor besprekingen met de vier grotere scholen en daarna met de directeur van het Departement van Onderwijs waar alle schooltjes onder vallen, de heer Buumtiam.
Per school maakte ik een schema, waarin duidelijk stond aangegeven welke gebouwen in de tweede week van februari klaar moesten zijn en welke de derde week van mei. Dit stond ook in het contract, maar dat wordt meestal niet echt gelezen. Ik legde ook uit, dat indien de gebouwen niet voor het regenseizoen klaar zijn, ik geen eindrapportages kan schrijven voor de donoren en Samsara een grote kans loopt op het niet verkrijgen van nieuwe donaties voor het volgend droge bouwseizoen. Daarmee worden toekomstige schooltjes in een ander district dus benadeeld. Dat begreep de heer Buumtiam en hij garandeerde mij dat alles volgens het tijdschema klaar zou zijn.

Tijdens onze toezichthoudende bezoeken eind december en in januari schoten de meeste schooltjes goed op, maar over de Muan Pon school hield ik zo mijn twijfels. De heer Buumtiam zou eind januari zelf ook nog gaan kijken en al hoorde wij niets over het resultaat, de tweede week van februari vertrokken wij opgewekt voor de openingsceremonies naar de schooltjes in het district Khun Yuam. De eerste school die wij bezochte was de Muan Pon school.

6 februari: keuken is niet af.

Aan de waterinstallaties en de keuken was helemaal niets meer gedaan sinds januari, het slaapgebouw voor de leerkrachten was zo goed als af, maar had geen water af- en toevoer in de douches en de achterkant van het gebouw was niet gepleisterd en geschilderd, de twee kantines waren voor maar 40% klaar en met de twee grote slaapzalen was nog niet begonnen.

Voor de officiële openingsceremonie begon, wilde ik eerst een gesprek met alle betrokkenen over hoe nu verder. Dat vond de directeur niet leuk en die liep woedend weg, maar ik weet dat deze kans zich na een openingsceremonie niet meer voordoet. En iedereen was er: de welwillende assistent directeur, de voorzitter van de school, de voorzitter van het oudercomité en de directeuren van de gemeente en het district.

Met hen besprak ik voorziening voor voorziening en rekende uit hoeveel dagen werk het was, bediscussieerde dat met alle betrokkenen en zetten het in een tijdschema. Al snel werd duidelijk dat een tweede slaapzaal voor de studenten onmogelijk op tijd gebouwd kon worden. Die nam ik de school af en heb er op een andere school voorzieningen van laten bouwen. Het door iedereen aanwezig onderschreven tijdschema liet ik door de assistent directeur op papier zetten en daarna ondergingen we alsnog de opening van het slaapgebouw voor de leerkrachten.

De eerste deadline was die van de waterinstallatie en deze zou al 3 dagen later zijn als wij de school weer zouden passeren op weg naar Chiangmai.
Twee dagen later wist ik dat de heer Buumtiam aanwezig zou zijn bij alle openingen van die dag. Vlak daarvoor liet ik iemand controleren hoeveel er al gedaan aan de waterinstallaties op de Muan Pon school. Het bericht kwam: niets. Nu was de maat vol. Na de vijfde openingsceremonie van die dag hadden we een gesprek met de heer Buumtiam. Mijn stelling was dat we niets meer van deze school konden verwachten, dat ik de tweede slaapzaal ook terugnam en dat Ratana de komende weken alle voorzieningen zou afbouwen. De directeur zette dat op papier inclusief de deadlines die Samsara met Muan Pon School had opgesteld en stelde dat de school 14 dagen de tijd kreeg om hier aan te voldoen, anders zou Samsara’s oplossing ingaan.
Die brief werd door Ratana en een vertegenwoordiger van het Departement van Onderwijs die avond bij de school bezorgd aan een briesende directeur.

9 februari: waterinstallatie is klaar.

De volgende ochtend om 12 uur waren we weer op de Muan Pon school. De eerste deadline zou dan gehaald moeten zijn. En wat bleek, de directeur had eieren voor zijn geld gekozen, ze hadden die hele nacht en ochtend doorgewerkt om de waterinstallaties af te krijgen. Met goed gemoed aanvaarden wij de terugreis. De tweede deadline was 20 februari, dan zou de keuken klaar moeten zijn en wat ontving ik per email op 20 februari …. foto’s van een kant en klare keuken. Het kan dus wel.

20 februari: de keuken is klaar.

Nu de komende maanden de rest nog. En als de Muan Pon school alles perfect oplevert en op tijd, dan wil Samsara de komende jaren moeite doen om fondsen te werven voor de afgenomen slaapzaal. Tenslotte hoeven de kinderen niet de dupe te worden van een slecht functionerende directeur.