En wat je het laatst denkt aan te treffen

Uren hobbelen we vaak in een 4WD naar de schooltjes. Meestal treffen we daar aan wat we verwachten aan te treffen: een klein schooltje met slechte voorzieningen, maar natuurlijk ook met mooie nieuwe gebouwen van Samsara; dorpen die bestaan uit hutten van bamboe en golfplaten en soms wat houten planken; bergvolkkinderen en hun ouders. En dat klopt ook. Soms echter, tref je er zaken aan waarvan je dacht dat het nog jaren zou duren, voordat je die hier op de geïsoleerde bergschooltjes zou tegenkomen, zoals het “one child one tablet” project van de zittende regering. Elk kind op de lagere school zou van de regering een elektronische tablet krijgen. Kranten hebben vol gestaan met discussies, omdat de bestellingen voor de tablets in China waren geplaatst voor een extreem lage prijs, dus dat zou dat geen goede kwaliteit zijn; er zouden boeken nodig zijn in plaats van tablets en tenslotte zouden de plannen ”natuurlijk” alleen worden uitgevoerd voor de kinderen in Bangkok, niet voor de kinderen ver in de bergen.

Afgelopen zomer kwam het eerste miljoen tablets in Thailand aan. “Dat project bereikt de bergschooltjes nooit”, zei ik nog. Tot nu toe had ik er nog nooit één gezien. Maar, wat zagen we in februari op de Khun Mae La School, een schooltje ver van de bewoonde wereld? Twaalf kindjes van een jaar of 6 á 7 die, in groepjes van vier, allemaal een tablet hadden, verbonden met de computer van de leraar en die daar met veel aandacht en plezier opdrachten op zaten te verwerken. Verbijsterend!
Hoe de tablets daar terecht zijn gekomen, daar zijn we niet achter gekomen. Relaties van de directeur? Een pilot project op een afgelegen schooltje? Maar het werkte!


 






De volgende dag, op een ander eveneens ver weg gelegen schooltje, woonden we een openingsceremonie bij. De kinderen voeren meestal een traditionele boeddhistische dans, een bergvolk dans en een moderne dans op, de laatste iets heupwiegends met een elektronisch orgeltje op de achtergrond. Tot onze verbazing werd dit keer het over de gehele wereld en zeker in Azië en Thailand  het zeer populaire ”Gangnam Style” opgevoerd. En zo perfect alsof ze elke dag een video van de Koreaan Psy hadden gezien (waarschijnlijk was dat ook zo, op de laptop van een leerkracht). Niet alleen wij vonden dit uitermate komisch, ook bij het publiek, de klasgenootjes van de kinderen die het opvoerden, was het een hit.